|
 |  |
Het gat
Het gat
mijn God
ik zak weer weg
verloren tussen drek en slijm.
De nacht in mij
kent heg noch steg
mijn hart is rauw
onnoembaar pijn.
Geen uitweg
op het bot verlaten
mijn kinderziel
een donker pad,
ontheemd en zoekend
in de gaten
dool ik rond
als dwarrelend blad.
|